Mimo że do kalendarzowej zimy mamy jeszcze prawie dwa miesiące, podczas listopadowych nocy coraz więcej zimowych gwiazdozbiorów świeci nad naszymi głowami. Wkradają się one na nocne niebo od  wschodniego i południowo-wschodniego horyzontu. Powoli przejmują najdogodniejszy obszar do obserwacji obiektów. Typowo jesienne konstelacje w pierwszej części listopadowych nocy widoczne są nad południowym i zachodnim horyzontem. W połowie miesiąca, około godziny 22, niemal dokładnie w południku odnajdziemy dwa mniejsze gwiazdozbiory jesienne: Baran i Trójkąt. Jeśli jakiś obiekt astronomiczny znajduje się w południku, astronomowie mówią, że „góruje”. Znajduje się wówczas najwyżej nad horyzontem w czasie swej drogi po nocnym niebie. Jest to najlepsze położenie do obserwacji tego obiektu, ponieważ ziemska atmosfera w najmniejszym stopniu zakłóca wtedy jego obraz. Listopadowe noce, a w szczególności te przypadające na połowę miesiąca, warto więc wykorzystać do obserwacji obiektów znajdujących się między innymi w Baranie i Trójkącie. Trójkąt odnajdziemy posługując się drogowskazem jesiennego nieba, jakim jest Kwadrat Pegaza, którego lewy górny róg to gwiazda należąca do konstelacji Andromedy. Przesuwając wzrok w lewo ku kolejnym dwóm jasnym gwiazdom Andromedy dotrzemy do trzeciej nazywanej Almaak. Około 10^o pod nią znajduje się gwiazdozbiór Trójkąta. Konstelację Barana odnajdziemy kolejne 10^o niżej.

W gwiazdozbiorze Trójkąta znajduje się niezwykle ciekawy obiekt mgławicowy, który w sprzyjających warunkach może być widoczny nieuzbrojonym okiem w postaci rozmytej plamki. Jeśli skierujemy na nią teleskop zobaczymy niestety jedynie jaśniejszą szarawą mgiełkę. Jeśli dodatkowo wykonamy za pomocą tego teleskopu zdjęcie, odkryjemy że w istocie jest to galaktyka spiralna. Jak się okazuje — jedna z najbliższych Drodze Mlecznej galaktyk spiralnych. Jako mgiełka odkryta została prawdopodobnie przed 1654 rokiem przez Giovanniego Hodierna. Do katalogu obiektów mgławicowych Charles Messier wpisał ją w 1764 roku pod numerem 33 i do dziś używa się oznaczenia M33 dla… Galaktyki Trójkąta. Jest ona o około połowę mniejsza niż Droga Mleczna. Wraz z Galaktyką Andromedy zbliża się do niej i za około 4 miliardy lat dojdzie do zderzenia tych trzech galaktyk. M33 jest pierwszą galaktyką poza Drogą Mleczną, w której odkryto wodę.

Wokół centrum naszej Galaktyki krążą miliardy gwiazd. Część z nich znajduje się w gromadach — takich jak gromady otwarte (np. Plejady z zimowego nieba) lub gromady kuliste (np. Gromada Herkulesa z nieba letniego). Są również gwiazdy nie związane ściśle grawitacyjnie z innymi gwiazdami (np. nasze Słońce). Istnieją i takie które podróżują przez ramiona spiralne w towarzystwie jednej bądź kilku obiegających wspólny środek mas gwiazd. Takie obiekty nazywane są układami podwójnymi lub wielokrotnymi. W gwiazdozbiorze Barana znajduje się kilka takich układów, które widoczne są już nieuzbrojonym okiem w postaci po prostu jasnej, pojedynczej gwiazdy. Aby odkryć wielokrotną naturę tych obiektów trzeba użyć teleskopu. W większości przypadków trzeba wykonać specjalistyczne obserwacje. Przykładem tego typu jest druga co do jasności gwiazda Barana Sheratan (beta Ari). Aby odkryć jej podwójną naturę astronomowie musieli rozszczepić światło gwiazdy i przyjrzeć się zmianom jej widma wynikającym z ruchu składników układu. Ta spektroskopowa metoda to jeden ze sposobów odkrywania układów gwiazd oraz planet pozasłonecznych. Niedaleko Sheratana zobaczymy o wiele słabszą gwiazdę Mesarthim (gamma Ari), trzecią co do jasności w Baranie. Mesarthim również jest układem podwójnym. Jednak w tym przypadku oba składniki układu można zobaczyć przez teleskop.

Poza gwiazdami i obiektami mgławicowymi na listopadowym niebie widoczne są również planety. Na wieczornym niebie, zanim jeszcze zniknie łuna zachodzącego słońca, nisko nad południowo-zachodnim horyzontem dostrzec można planetę Wenus, świecącą na tle gwiazdozbioru Strzelca. W pierwszych dniach listopada około 4^o na zachód od Wenus może być widoczny Saturn. Jednak planety te będą zaledwie kilka stopni nad horyzontem, więc ich dostrzeżenie będzie bardzo trudne. Z wieczora na wieczór warunki do obserwacji Wenus będą się poprawiały, ponieważ planeta widoczna będzie coraz wyżej na niebie. W jej towarzystwie nad południowym horyzontem, na tle Koziorożca, świeci Mars, którego możemy obserwować już od kilku miesięcy.

Około 4 rano nad wschodnim horyzontem będzie świeciła planeta Jowisz, którą obserwować można aż do wschodu Słońca. W tym czasie nie wzejdzie wysoko nad horyzont, ale na pewno będzie wdzięcznym obiektem do obserwacji teleskopowych i astrofotografii. Najlepsze warunki do porannych obserwacji Jowisza nadejdą dopiero w styczniu.